Είμαι το ξυπνητήρι σου. Το πικραμένο ξυπνητήρι σου. Δεν ήμουν πάντα έτσι. Όταν με αγόρασες ήμουν γεμάτος όρεξη για δουλειά. Ούτε μπαταρία δε χειάστηκε να αγοράσεις- συμπεριλαμβανόταν στην τιμή. Και σημειώνω ότι 2 χρόνια μετά ακόμα δεν έχει χρειαστεί να την αλλάξεις.
Δεν ξέρω αν θυμάσαι, αλλά από την αρχή ήμουν στρατιώτης. Κι εσύ ο στρατηγός. Ό,τι ώρα και αν με πρόσταζες πάντα έκτελούσα το καθήκον μου. Ακόμα και αν το προηγούμενο βράδυ το είχαμε περάσει με ποτά και παρέες ή προσπαθώντας να τελειώσουμε μια εργασία που έπρεπε να παραδώσεις την επόμενη μέρα.
(Φυσικά και μιλάω στο πρώτο πληθυντικό. Τι νόμισες; Ότι κοιμάμαι όσο εσύ ξενυχτάς; Όχι! Είμαι καταδικασμένος να κοιμάμαι όταν εσύ κοιμάσαι και να ξυπνάω για να σε ξυπνήσω. Αυτή είναι η δουλειά μου).
Ποτέ δε με συνήθισες. Κάθε πρωί ξελαρυγγιάζομαι για να σε ξυπνήσω. Το ξέρω ότι σε εκνευρίζει ο ήχος μου. Κι εμένα το ίδιο! Αλλά, βλέπεις, δεν τον διάλεξα! Αυτός μου 'λαχε! Αν και -στην τελική- μήπως αν είχα διαφορετικό ήχο θα σε εκνεύριζα λιγότερο ή θα ξυπνούσες ευκολότερα; Δεν ξέρω...κάτι μου λέει πως όχι. Παραδέξου το. Δεν είναι ο ήχος μου που σε εκνευρίζει αλλά το ότι σημάνει την αρχή όσων δε θες να αντικρύσεις. Την αρχή της μέρας σου.
Έκανα που λες υπομονή σχεδόν ένα χρόνο. Δικαιολογούσα τη συμπεριφορά σου. Όλοι οι άνθρωποι έτσι είναι, παρηγορούσα τον εαυτό μου, δεν ξυπνούν εύκολα το πρωί. Να είσαι υπομονετικός, έλεγα, και σιγά σιγά θα σε συνηθίσει. Στο κάτω κάτω αυτή σε αγόρασε και ήξερε πολύ καλά ποια είναι η δουλειά σου. Στο κάτω κάτω σε χρειάζεται...
Το τι κακοποίηση υπέστη, δε λέγεται! Βρισιές, φωνές, ιπτάμενα μαξιλάρια (το πώς πάντα βρίσκεις το στόχο σου με κλειστά μάτια είναι ένα θαύμα). Μερικές φορές με εξορίζεις, γιατί νομίζεις ότι αν είμαι μακριά και αναγκαστείς να σηκωθείς για να με κάνεις να σωπάσω θα ξυπνήσεις στην πορεία. Θα ξεχάσω εγώ το βράδυ που πέρασα στο συρτάρι των καλτσών και άκουγα μία ανέραστη να μιξοκλαίει όλη νύχτα; Μάτι δεν έκλεισα).
Τέλος πάντων, κάποια στιγμή η υπομονή μου εξαντλήθηκε. Σταμάτησα να ενδιαφέρομαι. Γιατί θα πρέπει δηλαδή να με νοιάζει αν θα πας στη δουλειά σου καθυστερημένα; Ή αν θα ξεχάσεις να πάρεις το χάπι σου; Και χωρίς ποτέ να έχω ακούσει ένα ευχαριστώ! Θαρρείς ότι για μένα είναι εύκολο να ξυπνάω; Και να ξεκινάει η μέρα μου με βρησίδι και σφαλιάρες;
Γι'αυτό λοιπόν, εδώ και μερικούς μήνες, δε σε ξυπνώ. Ή μάλλον, σε ξυπνώ όποτε εγώ θέλω. Κάποιες μέρες χτυπάω κανονικά, στην ώρα μου, κύριος. Και κάποιες άλλες δε χτυπάω καθόλου. Ή χτυπάω αργότερα. Και πάνω που νομίζεις ότι έχω χαλάσει για τα καλά και σκέφτεσαι σοβαρά να με πετάξεις, τότε αρχίζω να λειτουργώ κανονικά για περίπου μια εβδομάδα. Και φτου και απ'την αρχή.
Και το πιστεύεις; Από τότε που άρχισα αυτό το βιολί, δε με καταριέσαι πια τόσο πολύ. Μέχρι και καινούριες μπαταρίες θα μου φέρεις σήμερα. Το είδα στη λίστα για τα ψώνια σου!Ποτέ πριν δε με κράτησες τόση ώρα στα χέρια σου, ποτέ πριν δε με ρώτησες τι έχω, ποτέ πριν δεν ανησύχησες για μένα. Μέχρι που σου χάλασα τη ρουτίνα. Μέχρι που σταμάτησα να σου δίνω αυτό που θεωρούσες δεδομένο. Αυτό που στην τελική έχεις ανάγκη.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
13 comments:
πάλι χορδές μας αγγίξατε μάγια:)
η δε συνάντηση των δύο ηρώων στο συρτάρι ήταν απολαυστική, θενκ γιου!:) κι αυτό για το taking things for granted είναι κάτι που μπλογκοπαιδεύω καιρό, ίσως δει το μπλογκοφώς κάποτε, προς το παρόν με καλύψατε:)
χαίρομαι που σας άρεσε η συνάντηση των ηρώων (λυπάμαι που δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τον κύριο ξυπνητήρι!)
αχ ναι σας παρακαλώ, γράψτε κάτι για το taking things for granted! κι εμένα με τρώει αυτό το θέμα, αλλά ποτέ δεν μπορώ να το εκφράσω όπως το σκέφτομαι!
καλημέρα! :)
μάγια θα διαφωνήσω μαζί σας οριζοντίως και καθέτως, το closing sequence ήταν συνοπτικό, δηκτικό, to the point, και είπε πολλά:)
σας μερσώ πολύ! :)
παρόλα αυτά, εγώ θα περιμένω τη δική σας μπλογκοεκδοχή επί του θέματος!
τι θαυμάσια γραφή....κι εγώ που μισώ τα ξυπνητήρια,σα να μου φαίνεται πως τα είδα με άλλο μάτι...καλή μου, σας παρακαλώ να τον προσέχετε τον στρατιώτη σας :)...
ευχαριστώ πολύ dear cook! :)
τον προσέχω τον στρατιώτη μου, είδατε, μέχρι και μπαταρίες του πήρα τώρα για τις γιορτές! :Ρ
Καλημερούδια Μάγια, απολαυστική όπως πάντα:)))
H αλήθεια είναι ότι προσπάθησα μετά το ποστ σου να δω με κάποια μεγαλύτερη συμπάθεια το ξυπνητήρι μου, αλλά ...εις μάτην χα χα χα
Εχουμε σχέσεις μίσους οι δυό μας, εδώ και χρόνια. Χτυπάει σαν λυσασμένο, κι εγώ ποτέ δεν το ακούω:P
Θα ξανακάνω μια προσπάθεια μήπως και τα βρούμε κάποια στιγμή:))
έλενα, σε νιώθω!
μην κοιτάς τώρα που το παίζω υπεράνω, αυτή την εποχή δε χρειάζεται να ξυπνάω, οπότε έχω ψιλοξεχάσει το μαρτύριο του ξυπνητηριού. όταν με το καλό το ξαναχρειαστώ να δούμε τι θα λέω!
καλή σου μέρα!
Λατρευω τα ξυπνητηρια. Και το πρωινο ξυπνημα! Ειμαι του seize the day: Οταν πρεπει/εχω αποφασισει να κοιμηθω παραπανω ξυπναω με τυψεις και regrets.
Η J. Winterson στο 'written on the body' (νομιζω) γραφει: 'why is the measure of love, loss?'
Μαγια μας, ποτε θα μαθουμε λιγα παραπανω για το ατομο σας?
ώστε υπάρχουν άνθρωποι που λατρεύουν τα ξυπνητήρια; αλλά θα μου πεις, εδώ υπάρχουν άνθρωποι που σιχαίνονται τη σοκολάτα, άρα τίποτα δεν είναι απίθανο! :Ρ
πολύ εύστοχο το quote της Winterson, δεν το είχα ξανακούσει...
όσο για το να μάθετε περισσότερα για το άτομό μου, σας ανταποδίδω την ερώτηση! εγώ τουλάχιστον έχω προφίλ! :Ρ
Ναι αλλα αυτοι (που σιχαινονατι την σοκολατα) λενε ψεματα!
Οπως φαινεται δεν το γλιτωνω το ντεντεκριβινγ. Λοιποιν, και εγω λατρευω τα ενδιαφεροντα σου! χμμμμ και το τελευταιο (drinking) μου ψιλο-λεει πως πρεπει να εισαι uk, σωστα?
όχι δεν μένω πια στο uk, αλλά το ομολογώ, εκεί έγινα αλκοολική! :Ρ
Post a Comment