Ο μονόλογος μιας κούπας

Είμαι η κούπα του καφέ σου. Όχι μια οποιαδήποτε κούπα, αλλά η κούπα. Αυτή που εδώ και χρόνια φιλοξενεί τον πρωινό- και όχι μόνο- καφέ σου.

Δεν ξέρω γιατί διάλεξες εμένα από όλες τις κούπες για να γίνω η κούπα σου. Δεν έχω υψηλή συναισθηματική αξία για σένα- ή τουλάχιστον δεν είχα όταν με διάλεξες. Δεν ήμουν δώρο κάποιας μεγάλης αγάπης, ούτε η κούπα που είχες από μικρό παιδί. Δεν είμαι ακριβή, ούτε ιδιαίτερα όμορφη. Κι όμως με διάλεξες. Μάλλον κατά τύχη. Έρχεται για όλους τους ανθρώπους η στιγμή που πρέπει να διαλέξουν μια κούπα για τον καφέ τους και να της μείνουν πιστοί για πάντα ή μέχρι αυτήν να σπάσει.

Έχω ταπεινή καταγωγή. Οι άλλες κούπες στο ντουλάπι δεν το ξέρουν γιατί είναι νεότερες, αλλά ήμουν το δώρο όταν αγόρασες 2 κουτιά γάλα, τότε που αποφάσισες να αρχίσεις να τρως πιο σωστά, 9 χρόνια πριν. Το γάλα το πέταξες 2 εβδομάδες μετά. Και σου μεινα εγώ, μια ανάμνηση των υποσχέσεων που δίνουμε στον εαυτό μας και ποτέ δεν κρατάμε.

Είμαι άσπρη και στα νιάτα μου είχα πάνω μου το λογότυπο της γαλακτοκομικής εταιρείας που με προσέφερε ως δώρο. Κόκκινο ήταν. Τώρα έχει ξεθωριάσει τόσο που μοιάζει με παλιά πληγή. Η ουλή της ιδιοκτησίας, όπως τη λέω. Δεν με πειράζει, γιατί μου θυμίζει από πού έρχομαι και πως τώρα είμαι ελεύθερη. Τουλάχιστον από τον παραγωγό μου, αφού τώρα βλέπεις ανήκω σε σένα. Αναρωτιέμαι αν ποτέ θα είμαι πραγματικά ελεύθερη. Αλλά, θα μου πεις, τι θα έκανα τότε; Δεν ξέρω καν αν θα υπήρχα. Υλικά θα υπήρχα, αλλά θα μπορούσα να σκέφτομαι όπως τώρα; Θα ήμουν πάντα άδεια και κρύα...Προτιμώ λοιπόν να είμαι η κούπα σου, προτιμώ να είμαι ιδιοκτησία σου, αν είναι να νιώθω γεμάτη πού και πού. Να νιώθω τη ζεστασιά του νερού καθώς διαλύει τον καφέ, τα χέρια σου γύρω μου, την ανάσα σου καθώς μυρίζεις τον καφέ και καθώς τον γεύεσαι...

Έχω βέβαια και τα παράπονά μου. Μερικές φορές το νερό είναι πολύ καυτό. Και πονάω. Άλλες πάλι δεν είναι αρκετά ζεστό και ο καφές δεν διαλύεται καλά και με γρατσουνάει. Κάποιες μέρες βιάζεσαι τόσο που πίνεις μια γουλιά και φεύγεις, αφήνοντας με να σιγοκρυώνω και να μετράω τις ώρες μέχρι να γυρίσεις.

Αλλά ξέρω πως δεν το κάνεις επίτηδες και πως κατά πάσα πιθανότητα αύριο θα είναι καλύτερα τα πράγματα. Και ξέρω πως ό,τι κι αν γίνει το βράδυ θα γυρίσεις σπίτι, θα με πλύνεις, θα με σκουπίσεις, θα με βάλεις στο ντουλάπι και εγώ θα κοιμηθώ ήσυχα. Γιατί θα ξέρω πως το άλλο πρωί όταν ανοίξεις το ντουλάπι πάλι εμένα θα διαλέξεις, με κλειστά τα μάτια. Και θα ξυπνήσουμε σιγά-σιγά μαζί.