Ο μονόλογος του παραπεταμένου στυλό

Είμαι το στυλό που δε χρησιμοποιείς πια. Δε θα με εκπλήξει αν δεν έχεις καν επίγνωση της ύπαρξής μου. Ωραία λοιπόν, θα σε βοηθήσω να θυμηθείς. Φαντάζομαι τη μολυβοθήκη πάνω στο γραφείο σου τη θυμάσαι. Μέσα έχει μόνο τρία στυλό: δύο μπλε και ένα κόκκινο. Εγώ είμαι το μπλε νούμερο δύο. Μην ψάχνεις να βρεις νούμερο επάνω μου, ανόητε. Μεταφορικά μιλάω. Αυτοπροσδιορίζομαι ως νούμερο δύο, αφού το νούμερο ένα μπλε στυλό της καρδιάς και του χεριού σου είναι -προφανώς- το άλλο μπλε.

Και σε ρωτώ: Τι έχει αυτό που δεν έχω εγώ; Είμαστε ακριβώς της ιδίας μάρκας, σου κοστίσαμε ακριβώς τα ίδια χρήματα (ξοδεύτηκες πάλι, παρεμπιπτόντως: μισό ευρώ έκαστο) και γράφουμε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο (0.5 μύτη για να ακριβολογούμε). Εξήγησέ μου σε παρακαλώ, γιατί το άλλο το χρησιμοποιείς κάθε μέρα ενελιππώς κι εμένα ποτέ; Είναι μήπως επειδή είναι νεότερο; Πφφφ, σιγά τη διαφορά, θα 'ναι δε θα ΄ναι τρεις μήνες. Και αυτό από την ημερομηνία αγοράς, γιατί για την ημερομηνία παραγωγής, ένας θεός ξέρει!

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί τον αγόρασες! Καλά δεν τα πηγαίναμε οι δυο μας; Δε σου ήμουνα πιστό; Πάντοτε έγραφα ό,τι με διέταζες, χωρίς λάθη, χωρίς να αφήσω σταγόνα μελανιού να μουτζουρώσει τα χαρτιά σου. Και ποτέ δεν παραπονέθηκα, ούτε απείλησα με απεργία, και ας έγραφα χιλιόμετρα βαρετών αριθμών και ακαταλαβίστικων συμβόλων. Δεν είσαι, βλέπεις, κανένας συγγραφέςας να περνάει κι εμένα ευχάριστα η ώρα μου. Λογιστής είσαι. Παρόλα αυτά εγώ ευχαριστιόμουν τις ώρες που περνούσαμε μαζί. Στο κάτω-κάτω δεν είχα και άλλη εναλλακτική να προτιμήσω. Ούτε και ήξερα πώς να την αναζητήσω.

Μέχρι που έφερες το άλλο μπλε στυλό. Και από τότε με αγνοείς. Όχι, δεν με πέταξες. Προτιμάς να με βασανίζεις κρατόντας με σε αχρηστία. Προτιμάς να με ξεφτιλίζεις, αφήνοντάς με να σε βλέπω με το άλλο.

Γιατί ξέρεις πως δεν μπορώ να φύγω. Γιατί ξέρεις πως -όσο κι αν πονάω- αν κάποτε αποφασίσεις να με ξαναχρησιμοποιήσεις, θα σε υπηρετήσω. Αφού μόνο αυτό έχω μάθει να κάνω.