Είμαι η ατζέντα σου. Η γριά ατζέντα σου. Και να θέλω να κρύψω την ηλικία μου δεν μπορώ. Ένα τεράστιο και χρυσαφί (τι κιτσ, θεέ μου) 1985 δεσπόζει στο κατά τα άλλα λιτό εξώφυλλό μου. Είμαι δηλαδή 22 ετών. Αυτό για να καταλάβεις σε ατζεντοχρόνια μεταφράζεται σε μαθουσάλας και βάλε. Οι νορμάλ άνθρωποι παίρνουν καινούρια ατζέντα κάθε χρόνο. Οι νορμάλ άνθρωποι μάλλον παίρνουν καινούρια ατζέντα κάθε χρόνο και τη χρησιμοποιούν. Εσύ με αγόρασες τέλη του 1984 (ή μήπως δεν με αγόρασες καν; μπορεί να ήμουν και δώρο) και από τότε δε με έχεις αλλάξει. Είχες την πρόθεση να το κάνεις παραπάνω από μία φορά. Σχεδόν πάντα πριν το ξεψύχισμα της χρονιάς αγόραζες μία καινούρια ατζέντα και πάντοτε υποσχόσουν στον εαυτό σου ότι αυτή τη φορά θα τη χρησιμοποίούσες, αυτή τη φορά θα αντέγραφες ονόματα, διευθύνσεις και αριθμούς από εμένα στην καινούρια και θα προγραμμάτιζες μεθοδικά την καινούρια χρονιά.
Ποτέ δεν το έκανες όμως, ή τουλάχιστον ποτέ δεν το ολοκλήρωσες. Δώδεκα χρόνια τώρα εμένα κουβαλάς στη τσάντα σου. Δε σε ενοχλούν τα μισοσχισμένα μου φύλλα. Όπως δε σε ενοχλούν οι ρυτίδες στα πρόσωπα αυτών που αγαπάς. Δε σε ενοχλεί που πολλές φορές οι καταχωρήσεις έχουν ξεθωριάσει από την πολυκαιρία και χρειάζεται να βάλεις τα γυαλιά σου και να μαντέψεις πριν σηκώσεις το ακουστικό για να τηλεφωνήσεις. Δε σε ενοχλεί που σε πολλά γράμματα (αχ αυτό το "Κ" και το "Τ") δεν υπάρχει πλέον χώρος για νέες εγγραφές και αναγκάζεσαι να τις στριμώχνεις ανάμεσα στις παλιές. Δε σε ενοχλεί που δεν έχω αρκετό χώρο για να συμπληρώνεις ηλεκτρονικές διευθύνσεις. Δε σε ενοχλεί που πολλά από τα ονόματα στις σελίδες μου, είναι πλέον ονόματα νεκρών.
Όχι, όλα αυτά δεν έχουν σημασία για σένα. Είμαι η ατζέντα σου, μεγαλώσαμε μαζί. Μαζί κάναμε νέους φίλους, μαζί χάσαμε κάποιους παλιούς. Μαζί αγωνιούσαμε πάνω από το τηλέφωνο περιμένοντας κάποιον να πάρει ή παλεύοντας την πανόρμηση να πάρουμε εμείς. Μαζί σχιστήκαμε, μαζί ξεθωριάσαμε.
Αλλά ακόμα την κάνουμε τη δουλειά μας. Είμαστε εδώ, πιστές στο καθήκον. Κάποιες φορές χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο ή περισσότερη προσπάθεια απ'ότι παλιά. Αλλά είμαστε εδώ, περήφανες για την ηλικία μας και για ό,τι κουβαλάμε.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
15 comments:
sentimental και γλυκό :)
ευχαριστώ πολύ!:)
Γραφεις καταπληκτικα (αλλα αυτο μαλλον το ξερεις). Τι αλλο κανεις τοσο καλα?
σ'ευχαριστώ! :)
φοβάμαι πως θα σε απογοητεύσω, δεν κάνω τίποτε άλλο (καλά ή κακά) :Ρ
Για την ωρα λοιπον θα αρκεστω στο (μη θεματικο) blog σου, το οποιο δεν ειναι καθολου μα καθολου απογοητευτικο.
χαίρομαι πολύ που σου αρέσει και ελπίζω να με επισκέπτεσαι τακτικά!
:)))
μάγια θεά των μικρών πραγμάτων, πιάνω τον εαυτό μου να περιμένει κάθε φορά με αδημονία το επόμενο χτύπημά σας. keep them coming:)
heart!με κάνατε πολύ, πολύ χαρούμενη με αυτό το σχόλιο! καλό βράδυ! :)
Τι κανεις αποψε:-) Ελπιζω να γραφεις το επομενο, μου λειπει!
Αααχχχ, κι εγώ την γριά ατζεντούλα μου την φυλάω κάτι χρόνια.
Διαβάζοντας το post σου όμως, πρώτη φορά νοιώθω γι αυτήν τόσο τρυφερά:))
@ χαζοχήνα: ελπίζω να μην τεμπελιάσω και σήμερα όπως χθες! αφού σου λείπει... :)
@έλενα: :)))
Μην σε αγχωσουμε κιολα :-)
να με αγχώσετε, να με αγχώσετε, γιατί όπως έχω εξηγήσει στην αγαπητή heart n soul εγώ μόνο με βούρδουλα λειτουργώ! :Ρ
μη χαλαρώνετε, δεν ξεχνώ εγώ!:)
Αντε λοιπον Μαγια μας, ποσο θα πρεπει να περιμενουμε ακομη ? :-))
Post a Comment