Ο μονόλογος του χαλασμένου αναπτήρα

Είμαι ο αναπτήρας που πάντα έχεις στη δεξιά τσέπι του παντελονιού σου. Όποιο παντελόνι κι αν φοράς, τα τελευταία πέντε χρόνια, πάντα με τοποθετείς προσεκτικά στη δεξιά του τσέπη. Έτσι είμαι πάντα (και εύκολα) διαθέσιμος.

Ήμουν δώρο της πρώτης (και μοναδικής όπως προέκυψε αργότερα- αλλά αυτό βέβαια δεν το ήξερες τότε) επαιτείου σας με την Αναστασία. Μεγάλη αγάπη με την Αναστασία, κι ας μην ήτανε η πρώτη. Και -παρόλο που λόγω της πρακτικής φύσης σου αρχικά ξίνισες με το δώρο (μα καλά αναπτήρα μου πήρε; έχω τόσους!)- από εκείνη τη μέρα με έχεις πάντα μαζί σου.

Χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω, ήμουν όμορφος στα νιάτα μου. Γυαλιστερός και φρέσκος, σαν τη σχέση με την Αναστασία. Πάντα ετοιμοπόλεμος, πάντα άναβα με την πρώτη, πάντα η φλόγα ήταν δυνατή (κάποιες φορές πολύ δυνατή, ίσως. Αλλά ποτέ δε σε καψε πολύ. Καμιά φορά οι φλόγες καίνε περισσότερο αφού σβήσουν, βλέπεις).

Αναπόφευκτα, όμως μετά από κάποιον καιρό άρχισαν τα προβλήματα. Στην αρχή ήθελα μόνο γέμισμα. Μετά αλλαγή πέτρας. Μετά άρχισε να ξεχαρβαλώνεται και το καπάκι. Και το εξωτερικό μου γέμισε γρατσουνιές και όλη η αρχική γυαλάδα αποτελεί πλέον παρελθόν. Όπως η σχέση σου με την Αναστασία. Στην αρχή ήταν μικρά προβλήματα που μπορούσες να λύσεις. Αλλά σιγά σιγά οοι γρατσουνιές έγιναν όλο και περισσότερες και πιο δύσκολο να κρυφτούν. Και άρχισε και η σχέση σας να ξερχαβαλώνεται, σαν το καπάκι μου, και να κρέμεται από μια κλωστή.

Και όπως ήταν αναμενόμενο, η κλωστή έσπασε, το καπάκι έπεσε, η σχέση τελείωσε. Έκανες τα πάντα για να μας επισκευάσεις, αμφότερους. Κανένας τεχνίτης δε δέχτηκε να με αναλάβει και τίποτα δεν κατάφερε να αλλάξει γνώμη στην Αναστασία και να της ξανανάψει τη φλόγα.

Η Αναστασία λοιπόν έφυγε. Πάνε, νομίζω, πέντε χρόνια. Πέταξε μακριά. Εμένα όμως αρνήσε να με πετάξεις, με κρατάς πάντα στη δεξιά σου τσέπη, γέρο, ξεχαρβαλωμένο και γρατσουνισμένο. Ξέρεις πολύ καλά ότι ποτέ πια δε θα ξαναδείς τη φλόγα μου να καίει, κι όμως, κάθε φορά που θέλεις να ανάψεις τσιγάρο, πάντα μου δίνεις μια ευκαιρία, πάντα πρώτα προσπαθείς να το ανάψεις με τη δική μου φλόγα.

Απολαμβάνω την εμπιστοσύνη που μου δείχνεις...και αναγνωρίζω τη δύναμη της ελπίδας. Όμως κουράστηκα. Είμαι γέρος και από καιρό σε αχρηστία. Κουράστηκα να με κουβαλάς μαζί σου και να με φορτώνεις με προσδοκίες που ξέρω ότι δεν μπορώ πια να ικανοποιήσω. Πέταξέ με. Αναγνώρισέ μου το δικαίωμα να πεθάνω. Ελευθέρωσέ με.

Και ίσως τότε να ελευθερωθείς κι εσύ.