Το ουρλιαχτό

Πάλι ξύπνησα το βράδυ από το ουρλιαχτό.

Νόμιζα πως ερχόταν απ'εξω. Σηκώθηκα να πιω νερό και - περνόντας μπροστά από τον καθρέφτη- είδα: Το στόμα μου ήταν ανοιχτό και με τα χέρια μου τραβούσα τα μαλλιά μου. Προσπάθησα ν'αλλάξω στάση, μα η εικόνα μου στον καθρέφτη η ίδια. Ανοιχτό στόμα, τρόμος στα μάτια, τα χέρια σε απόγνωση. Α! Για μια στιγμη...! Μπορώ να κουνήσω το χέρι μου! ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΟΥΝΗΣΩ ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΟΥ ΧΕΡΙ! ΧΑ! Σε νίκησα, τρόμε! Ανοίγω τη βρύση. Κί ύστερα στρέφω το βλέμμα μου προς τον καθρέφτη θριαμβευτικά. Κι όμως...τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τα μάτια μου είναι ακόμα φοβισμένα και τα χέρια μου ακόμα τραβάνε τα μαλλιά μου. Ανοιγω κι άλλο τη βρύση...κι άλλο...κι άλλο. Μα τίποτα δεν αλλάζει στον αντικατοπτρισμό. Βάζω το κεφάλι μου κάτω από τη βρύση. Ξύπνα, ξύπνα, φωνάζω. Μα αντί για λέξεις ακούω μόνο ένα ουρλιαχτό. Το δικό μου ουρλιαχτό. Αυτό που ξυπνάει τους άλλους ανθρώπους τη νύχτα. Αυτό που φέρνει το σώμα μου σε απόγνωση.

Αυτό που πάντα θα βλέπω όταν κοιτάω στον καθρέφτη.