Ο χρόνος κυλάει. Ο χρόνος λιώνει. Χθες σε είχα στα χέρια μου και σήμερα ξύπνησα στην έρημο. Δίπλα μου μόνο ρολόγια. Τικ-τοκ, τικ-τοκ: λιωμένα, ξεψυχισμένα. Το πουκάμισό σου στο πάτωμα. Το ξέχασες άραγε, ή δεν άντεχες την μυρωδιά μου πάνω του; Πώς θα ζήσω από δω και πέρα σε αυτήν την έρημο; Πώς θα ξεφορτωθώ τα λιωμένα ρολόγια που κινούν τους δείκτες τους με τους δικούς τους ρυθμούς; Αυτά θα ορίζουν από δω και πέρα τις μέρες μου. Αυτά μόνο θα έχω να κοιτάω, ή τον άσπρο τοίχο, τρώγοντας σοκολάτα και καπνίζοντας τσιγάρα άφιλτρα. Ίσως να αρχίσω και να πίνω. Και το πουκάμισό σου από το πάτωμα ποτέ δε θα σηκώσω.
No comments:
Post a Comment