Το ουρλιαχτό

Πάλι ξύπνησα το βράδυ από το ουρλιαχτό.

Νόμιζα πως ερχόταν απ'εξω. Σηκώθηκα να πιω νερό και - περνόντας μπροστά από τον καθρέφτη- είδα: Το στόμα μου ήταν ανοιχτό και με τα χέρια μου τραβούσα τα μαλλιά μου. Προσπάθησα ν'αλλάξω στάση, μα η εικόνα μου στον καθρέφτη η ίδια. Ανοιχτό στόμα, τρόμος στα μάτια, τα χέρια σε απόγνωση. Α! Για μια στιγμη...! Μπορώ να κουνήσω το χέρι μου! ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΟΥΝΗΣΩ ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΟΥ ΧΕΡΙ! ΧΑ! Σε νίκησα, τρόμε! Ανοίγω τη βρύση. Κί ύστερα στρέφω το βλέμμα μου προς τον καθρέφτη θριαμβευτικά. Κι όμως...τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τα μάτια μου είναι ακόμα φοβισμένα και τα χέρια μου ακόμα τραβάνε τα μαλλιά μου. Ανοιγω κι άλλο τη βρύση...κι άλλο...κι άλλο. Μα τίποτα δεν αλλάζει στον αντικατοπτρισμό. Βάζω το κεφάλι μου κάτω από τη βρύση. Ξύπνα, ξύπνα, φωνάζω. Μα αντί για λέξεις ακούω μόνο ένα ουρλιαχτό. Το δικό μου ουρλιαχτό. Αυτό που ξυπνάει τους άλλους ανθρώπους τη νύχτα. Αυτό που φέρνει το σώμα μου σε απόγνωση.

Αυτό που πάντα θα βλέπω όταν κοιτάω στον καθρέφτη.

Ο χρόνος λιώνει

Ο χρόνος κυλάει. Ο χρόνος λιώνει. Χθες σε είχα στα χέρια μου και σήμερα ξύπνησα στην έρημο. Δίπλα μου μόνο ρολόγια. Τικ-τοκ, τικ-τοκ: λιωμένα, ξεψυχισμένα. Το πουκάμισό σου στο πάτωμα. Το ξέχασες άραγε, ή δεν άντεχες την μυρωδιά μου πάνω του; Πώς θα ζήσω από δω και πέρα σε αυτήν την έρημο; Πώς θα ξεφορτωθώ τα λιωμένα ρολόγια που κινούν τους δείκτες τους με τους δικούς τους ρυθμούς; Αυτά θα ορίζουν από δω και πέρα τις μέρες μου. Αυτά μόνο θα έχω να κοιτάω, ή τον άσπρο τοίχο, τρώγοντας σοκολάτα και καπνίζοντας τσιγάρα άφιλτρα. Ίσως να αρχίσω και να πίνω. Και το πουκάμισό σου από το πάτωμα ποτέ δε θα σηκώσω.

Δεν σου είπα ψέματα ποτέ

Δεν σου είπα ψέματα ποτέ.

Και όταν σου είπα πως τα μαλλιά σου είναι ωραία ξεχτένιστα, το εννοούσα. Γιατί όταν τα χτένιζες ήσουν άσχημος.

Και όταν σου είπα ότι θέλω να είμαι μαζί σου, το εννοούσα. Ήταν καλυτερη εναλλακτική από την μοναξιά και -βλέπεις- όλοι οι καλύτεροί σου ήταν πιασμένοι.

Και όταν σου είπα ότι με κάνεις να νιώθω ωραία, το εννούσα. Δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο.

Δεν σου είπα ψέματα ποτέ. Ψέματα λέω μόνο σε αυτούς που αγαπώ.

Τέλος

Με ρωτάς
γιατί τα μάτια μου είναι θολά
ενώ στα πόδια μου απλώνεται ο παράδεισος
Γιατί τα χέρια μου τρέμουν
ενώ ετοιμάζομαι την ευτυχία ν'αγγίξω

Δεν ξέρω
Ίσως γιατί τα όνειρά μου βρίσκονται πέρα απ'την αλήθεια
και το φως
Ίσως γιατί τα πέταλα της σκέψης μου έχουν σκορπίσει
Μπορεί και να ΄χω αρχίσει να τα χάνω

Ειλικρινά δεν ξέρω

Νομίζω όμως πως προχθές
στα μάτια σου έν' άστρο είδα να πέφτει

Τα φύλλα που πέφτουν

Τα φύλλα που πέφτουν
παίρνουν μαζί τους το λίγο φως που είχε απομείνει
στην άκρη των ματιών σου

Ύστερα στροβιλίζονται γύρω από μία ξεχασμένη πραγματικότητα
που κάποτε άξιζε, αλήθεια, πολύ

Μα όταν αγγίζουν το έδαφος
όλα γυρνούν στη μνήμη
Το δάκρυ φτάνει ως την άκρη των ματιών
Αλλά είναι αργά για να κυλήσει

Ήξερες εσύ ότι το πακέτο με τα φυστίκια περιέχει ξηρούς καρπούς; Εεεε;

http://uk.news.yahoo.com/afp/20070913/tod-britain-language-offbeat-6058bda_1.html

Κάνω copy-paste μερικά παραδείγματα από το παραπάνω άρθρο:


--Warning: Contains nuts on packet of nuts
--Warning: Platform ends here" on the end of rail station platforms
--May cause drowsiness" on sleeping pills
-- "May irritate eyes" -- on a can of self-defence pepper spray;
-- "Do not open door while airborne except in emergency" -- on emergency exit doors in planes;
-- "Removing the wheel can influence the performance of the bicycle" -- from a Dutch bicycle manual;
-- "Do not iron clothes on body" -- from packaging on a steam iron.

Έχοντας ζησει στην Αγγλία βρίσκω το παραπάνω άρθρο απόλυτα ακριβές και καθόλου υπερβολικό! Το τι self=explanatory διευκρινήσεις σε πακέτα, ταμπέλες κλπ μπορεί να βρει κανείς δεν λέγεται! Εκτός από αυτά του άρθρου, σπεύδω να προσθέσω:

1. Βρίσκομαι σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία του Λονδίνου. Θέλω να πάω στον έκτο όροφο. Στην πτέρυγα που είμαι υπάρχουν 2 ασανσέρ. Πατώ το κουμπι, φτάνει το ένα, στο οποίο και μπαίνω. Φάτσα-κάρτα ύπάρχει επιγραφή ασημί με σκαλιστά μαύρα γράμματα που λέει: "Αυτό το ασανσέρ πηγαίνει μόνο μέχρι τον 5 όροφο. Αν θέλετε να πάτε στον 6 μπορείτε: α) να χρησιμοποιήσετε αυτό το ασανσέρ μέχρι τον 5 όροφο και από εκεί -χρησιμοποιώντας τις σκάλες στα δεξιά σας να πάτε στον 6 ή β) Να επιστρέψετε στο εισόγειο και να χρησιμοποιήσετε το άλλο ασανσέρ.

Να΄'ναι καλά οι άνθρωποι! Αλλιώς τι θα κανα η έρμη; πώς θα πήγαινα στον έκτο; σιγά μη σκεφτόμουν από μόνη μου να πάω με τις σκάλες. ή να πάρω το άλλο ασανσέρ. μπορεί να σπούδασα, αλλά δεν είμαι και einstein, όλα κι όλα!

2. Όχι ακριβώς στην ίδια κατηγορία, αλλά στην ευρύτερη οικογένεια της ευθυνοφοβίας. Έκανα master στο Λονδίνο σε ένα από τα μεγαλυτερα πανεπιστήμια- στου οποίου τις εστίες και έμενα στον τέταρτο όροφο. Το δωματιάκι μου - όπως και κάθε δωμάτιο- είχε ένα παράθυρο, το οποίο δεν μπορούσαμε να το ανοίξουμε διάπλατα. Επειδή -όσο να πεις- τον θέλεις τον φρέσκο αέρα πού και πού, κατέβηκα στον υπεύθυνο της εστίας να του ζητήσω να μου το ξεμπλοκάρει. Εκεί έμαθα ότι για λόγους ασφαλείας είναι επίτηδες μπλοκαρισμένο. Μπορώ να το ξεμπλοκάρω; ρωτώ. Βεβαίως, μου απαντάει. Αλλά πρώτα πρέπει να υπογράψετε αυτό. Το αυτό ήταν μία υπεύθυνη δήλωσή ότι δεν θα αυτοκτονήσω από το συγκεκριμένο παράθυρο. Επιπλέον, αν αυτοκτονήσω θα μου επιβληθεί πρόστιμο. Και ερωτώ τώρα εγώ: α) αν αυτοκτονήσω επιτυχώς, το πρόστιμο θα βαρύνει τους δικούς μου; και β) αν αυτοκτονήσω από το παράθυρο του διπλανού δωματίου, ποιος θα το φάει το πρόστιμο; ε;


Αυτά είναι τα δύο πιο τρανταχτά παραδείγματα που μου ήρθαν αμέσως αμέσως στο μυαλό. Προσθέστε τις δικες σας εμπειρίες!!