Ο μονόλογος του πουλιού που ξέχασε ότι μπορεί να πετάξει

Είμαι ένα πουλί και, σαν όλα τα πουλιά, πετάω. Αυτό μου 'μαθαν να κάνω από όταν βγήκα από το αυγό και αυτό κάνω. Δεν το σκέφτομαι και δεν το θεωρώ κατόρθωμα. Ή μάλλον δεν το θεωρούσα. Μέχρι που γνώρισα το δέντρο.

Πετούσα, που λες, αμέρημνος την περασμένη άνοιξη και είπα να ξαποστάσω λίγο. Βρέθηκα σε έναν κήπο και κάθισα στο κλαδί ενός μεγάλου δέντρου. Ήταν μεγάλο και επιβλητικό και -αν και με φόβιζε λίγο- χρειαζόμουν ξεκούραση και έτσι δειλά-δειλά κάθισα στην άκρη του μεγαλύτερου κλαδιού του. Αρχίσαμε να μιλάμε αμέσως, στη γλώσσα που μόνο δυο πλάσματα απαλλαγμένα από προσδοκίες ξέρουν να μιλούν. Δε θυμάμαι ακριβώς τι λέγαμε, σε εκείνη την πρώτη μας συνάντηση, ξέρω όμως ότι ένιωθα όμορφα και όταν καληνύχτησα το δέντρο ήξερα ότι θα επέστρεφα κάποια στιγμή. Όπως και ήξερα ότι θα το βρω εκεί, να με περιμένει.

Γύρισα ύστερα από μερικές μέρες. Οι ιστορίες του με συνέπαιρναν, δεν χόρταινα να το ακούω. Δεν είχα φανταστεί ποτέ πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος όταν δεν τον βλέπεις από ψηλά, όταν δεν είσαι σε συνεχή κίνηση. Δε φαντάστηκα ποτέ πόση δύναμη χαρακτήρα θέλει να βλέπεις τα πάντα να κινούνται γύρω σου κι εσύ να ξέρεις ότι έχεις ρίζες και κίνηση θα σήμαινε θάνατος. Δεν είχα αναλογιστεί την ομορφία που κρύβεται στις λεπτομέρειες. Σε ό,τι δεν μπορώ να δω από ψηλά.

Και οι δικές μου όμως ιστορίες σε συνέπαιρναν. Όλοι τα μέρη που είχα δει, όλα τα άτομα που είχα γνωρίσει, η ικανότητά μου να λέω "αντίο" ξέροντας πως μάλλον θα είναι το τελευταίο. Η αλλαγή και η κίνηση πάντα σήμαιναν κίνδυνο για σένα και ποτέ δεν είχες φανταστεί πως για κάποιον άλλον ήταν η καθημερινότητα και ο τρόπος ζωής του.

Συζητούσαμε για μέρες, χρόνια ή μήπως λεπτά; Ο χρόνος περνά διαφορετικά όταν είσαι ερωτευμένος. Και όσο άκουγα το δέντρο να μου μιλά για τη ζωή του, τόσο αποστρεφόμουν τη δική μου και σκεφτόμουν πως ίσως να υπάρχει και άλλος τρόπος για μένα, ίσως να μην είμαι υποχρεωμένος να πετάω για πάντα, ίσως-τελικά-να ανήκω στη γη. Και σιγά σιγά -ασυναίσθητα- άρχισα να μαδάω τα φτερά μου και αποφάσισα να μείνω εκεί με το δέντρο.

Και όσο οι μέρες περνούσαν, τόσο ξεχνούσα ποιος είμαι και από πού έρχομαι. Το δέντρο μου είχε γίνει τόσο απαραίτητο που φοβόμουν να πετάξω, γιατί ήξερα πως δεν μπορεί να με ακολουθήσει. Και σιγά σιγά ξέχασα ότι μπορώ να πετάξω.

Το δέντρο από τη μεριά του ξέχασε ότι έχει ρίζες. Κάποιες φορές μιλούσε σαν να είχε φτερά και δε μου πήγαινε καρδιά να του θυμήσω ότι δεν μπορεί να φύγει από το έδαφος. Κάποιες φορές παρασυτόμουν και ονειρευόμουν πως πετούσαμε μαζί και του έδειχνα τον κόσμο από ψηλά, τον κόσμο όπως τον έχω ζήσει. Μετά όμως ξυπνούσα και σκεφτόμουν λογικά. Εγώ μπορώ να ζήσω και στη γη, έλεγα. Είναι ο μόνος τρόπος να είμαστε μαζί και μόνο αυτό με νοιάζει.

Μέσα μου όμως ήξερα πως δεν είμαι φτιαγμένος για τη γη. Όσο και να μαδούσα τα φτερά μου, αυτά ξαναφύτρωναν και με έτρωγαν. Ήρθε μια μέρα που δεν μπορούσα πια να αγνοήσω ότι είχα φτερά. Κοίταξα γύρω μου, κοίταξα τον ουρανό και τότε θυμήθηκα. Θυμήθηκα πως έχω φτερά και πως μπορώ να πετάξω. Δεν είναι κατόρθωμα, έτσι γεννήθηκα. Χωρίς να πετάω δεν είμαι πουλί, δεν είμαι εγώ, είμαι κάποιος άλλος. Όπως και το δέντρο χωρίς τις ρίζες δεν είναι δέντρο, είναι ένα ξερό κλαδί που το παίρνει ο άνεμος από δω κι από κει.

Κι έτσι απλά, πέταξα μακριά. Χωρίς μεγάλους αποχαιρετισμούς. Χωρίς μεγάλα δράματα. Με τη γνώση ότι απλά δε γίνεται το πουλί να μένει στη γη, όπως δε γίνεται το δέντρο να πετάξει. Το δέντρο δάκρυσε καθώς έφευγα,ήταν βλέπεις ονειροπαρμένο και πίστευε ότι η αγάπη τα νικά όλα.

Εγώ είχα ήδη κλάψει αρκετά όταν κατάλαβα ότι ποτέ δε θα ξεφορτωθώ τα φτερά μου.