Ο μονόλογος της μισοξεπακεταρισμένης βαλίτσας

Είμαι η βαλίτσα σου. Μισοξεπακεταρισμένη, μισάνοιχτη, ξαπλωμένη φαρδιά-πλατιά στη μέση του δωματίου σου. Πάνε τώρα δέκα μέρες που γύρισες από διακοπές και δεν με έχεις κουνήσει εκατοστό. Κάποιες φορές με ανοίγεις, ανακατεύεις τα σωθικά μου, παίρνεις κάτι και γρήγορα-γρήγορα με ξανακλείνεις, σα να φοβάσαι μην δραπετεύσουν τα υπάρχοντά σου και οι αναμνήσεις που αυτά κουβαλάνε.

Σε κάποιες φάσεις με πιάνει το υπαρξιακό μου. Βρε λες να είμαι αόρατη; σκέφτομαι. Λες να μην υπάρχω καν; Δεν μπορεί, δέκα μέρες μετά την επιστροφή στη βάση (και χωρίς νέα εξόρμηση στα σκαριά) κάθε φυσιολογικός άνθρωπος θα έπρεπε να με είχε ξεπακετάρει και να με είχε τακτοποιήσει στη δική μου βάση (βλέπε κάτω από το κρεβάτι). Οι υπαρξιακές μου ανησυχίες είναι συνήθως σύντομες, αφού είναι θέμα χρόνου το πότε θα σκοντάψεις και θα βλασφημίσεις (λες κι ότι φταίω εγώ που με έχεις παρατήσει μπροστά στη ντουλάπα σου).

Αφού λοιπόν το πήρα απόφαση πως θα μείνω ξαπλωμένη εδώ για λίγο ακόμα, άρχισα να σε παρατηρώ. Τον περισσότερο καιρό κάνεις σαν να μην υπάρχω. Όταν κάποια στιγμή χρειαστείς κάτι από μένα, με προσεγγίζεις χωρίς καν να με κοιτάς. Έπειτα με ανοίγεις γρήγορα και βίαια και -σχεδόν χωρίς να πάρεις ανάσα- παίρνεις αυτό που χρειάζεσαι. Ύστερα με ξανακλείνεις απότομα και απομακρύνεσαι σχεδόν τρεκλίζοντας.

Δεν καταλαβαίνω αν με φοβάσαι ή αν σου προκαλώ απέχθεια. Είμαι μόνο μια βαλίτσα. Έχουμε ταξιδέψει μαζί παντού. Σε έχω συνοδέψει σε μετακομίσεις, χωριμούς, διακοπές, επανασυνδέσεις, επαγγελματικά ταξίδια, σαββατοκύριακα με φίλες...Όσο και να με παραγέμιζες ποτέ δεν παραπονέθηκα και πάντα έβρισκα χώρο για αυτά που δεν προέβλεπες ότι θα φέρεις μαζί σου. Καινούρια ρούχα, δώρα και αναμνήσεις.

Κι εσύ με κάνεις να νιώθω άχρηστη κάθε φορά που γυρίζουμε. Δε μου δίνεις ούτε τη χαρά ενός αξιοπρεπούς ξεπακεταρίσματος. Και δεν καταλαβαίνεις ότι όσο και αν με ξελαφρώνεις σιγά σιγά από τα ρούχα και τα παπούτσια, ποτέ δε θα φύγω από τη μέση αν δε με ξελαφρώσεις και από τις αναμνήσεις που κουβαλάω. Πρέπει να με ανοίξεις χωρίς να κρατάς την αναπνοή σου. Πάρε βαθιά ανάσα και ξαναζήσε τα ταξίδια σου. Όσο και να αυτό σημαίνει ότι πρέπει να παραδεχτείς ότι τελείωσαν και ότι έχεις γυρίσει στην καθημερινότητα, στη ρουτίνα, στη μοναξιά, σε αυτό που -είτε σ'αρέσει είτε όχι- είναι η πραγματική ζωή σου.

Άνοιξέ με και κοίτα καλά μέσα μου. Άγγιξέ με και θυμήσου. Θυμίσου τους δικούς σου, τις παλιές σου αγάπες, το πατρικό σου σπίτι, τα μέρη που ίσως να μην ξαναδείς ποτέ. Όσο και να κάνεις πως δεν υπάρχουν, το κουτί των αναμνήσεων βρίσκεται κάπου στη μέση του μυαλού σου. Μισοξεπακεταρισμένο και μισάνοιχτο, σαν και την αφεντιά μου. Και είναι αναπόφευκτο ότι θα συνεχίσεις να σκοντάφτεις πάνω του, εκτός αν αποδεχτείς την ύπαρξή του και το τακτοποιήσεις.

Και αν δεν ξέρεις πώς να το κάνεις, αν σου φαίνεται βουνό, ξεκίνα από μένα. Άδειασέ με, θυμίσου τι έχουμε περάσει και βάλε με στη θέση που ανήκω. Κάνε τις αναμνήσεις σου μέρος της ζωής σου, αποδέξου τες και θα δεις ότι αν μπουν στη θέση τους θα πάψουν να σε στοιχειώνουν κάθε μέρα.

Και ίσως έτσι να πάψεις να νιώθεις πια τόσο μόνη.