(Μάλλον αποτυχημένη) Προσπάθεια εντυπωσιασμου (aka πρώτη δημοσίευση)

Καλημέρα!

Ποια είμαι; Μαγια, κατά βάθος συγγραφές (το βάθος αναφέρεται στο γεγονός ότι μόνο εγώ το ξέρω, αφού σταμάτησα να γράφω συστηματικά περίπου στα 13), κατά πλάτος ακόμα ψάχνομαι (βλέπε περνάω τις ώρες μου σε γραφείο μπροστά σε υπολογιστή, προσποιούμενη ότι δουλύω - καλή ώρα- ενώ σερφάρω στο ίντερνετ, μορφώνμαι με την wikipedia, ψωνίζω online και ονειρεύομαι πώς θα γίνω μία μέρα μεγάλη και τρανή συγγραφέας). Θα μπορούσα βέβαια να αφιερώνω όλον αυτόν τον χρόνο στο γράψιμο, αλλά περιμένω την εμπνευση! (Είμαι σίγουρη ότι της είχα δώσει ραντεβού, αλλά πού να πάρει σειρά, η δόλια, όταν υπάρχουν τόσα video να δει κανείς στο youtube και τόσες προσφορές στο amazon. Για να μην αναφέρω το facebook! - το myspace το έχω ξεπεράσει πλέον, το τσεκάρω μόνον 2-3 φορές την ημέρα-).

Σήμερα λοιπόν αποφάσισα ότι ένας από τους λόγους που δεν γράφω (ενώ είμαι απόλυτα πεπεισμένη ότι είμαι γεννημένη συγγραφέας) είναι ότι δεν με εκφράζει η πληκτρολόγηση. Ναι αυτό είναι. Είμαι φαίνεται της παλιάς σχολής, μία καθώς πρέπει συγγραφέας, η οποία γράφει κυρίως για την χαρά της πράξης της γραφής, για την ηδονή που της δίνει να κρατάει το στυλό και να βλέπει τις άσπρες σελίδες να γεμίζουν με μαύρα (ενίοτε και μπλε) γράμματα. ( έχω συναρπαστική ζωή, το ξέρω).

Τώρα που νιώθα υπεράνω, μάλλον θα πρέπει να εξηγήσω πώς - αφού τόσο περιφρονώ την πληκτρολόγηση (και τους υπολογιστές κατ' επέκταση και την νέα τεχνολογία κατα ακόμη πιο επέκταση)- πώς λοιπόν όλα αυτά εμφανίζονται σε οθόνη υπολογιστή με γραμματοσειρά verdana (εγώ tahoma ήθελά αλλα δεν είχε!) και εναμισάρι διάστιχο. Ε ναι λοιπόν. Τα γράφω στο χέρι και μετά τα πληκτρολογώ. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι είμαι απλώς αργόσχολη. Στο οποίο σπεύδω να αντιπαραθέσω ότι, αν όντως ήμουν αργόσχολη, απλώς θα σκάναρα τις σελίδες του ταπεινού μου τετραδίου (κι επειδή μ'αρέσει να ακριβολογώ, δεν πρόκειται καν για τετράδιο. Ένα τιποτένιο μπλοκ Α4 είναι!). Δεν το κάνω όμως: Τρανή απόδειξη ότι όχι μόνο δεν είμαι αργόσχολη (τι κακεντρέχεια, θεέ μου!), αλλά είμαι επίσης και συμπονετική φύση, αφού δεν υποβάλω τους αναγνώστες μου (τις ορδές των αναγνωστών μου) στην επίπονο διαδικασία αποκρυπτογράφησης των ορνιθοσκαλισμάτων μου.

[Επίσης ενώ είμαι απίστευτα καλή στο να λέω ψέματα face to face, είμαι τελείως άχρηστη στο να λέω ψέματα γραπτώς. Πράγμα που αναπόφευκτα με οδηγεί στην ομολογία: Δεν έχω σκάνερ. Ούτε υπολογισή (τουλάχιστον όχι υπολογιστή που δουλεύει όπως πρέπει) στο σπίτι.]

Αφού ξέπλυνα από πάνω μου την αμαρτία του ψέματος, συνεχίζω.

Σε αυτό το blog λοιπόν έχω σκοπό να γράφω ότι μου έρχεται στο μυαλό. Να φλυαρώ χωρίς λόγο (και χωρίς αναγνώστες, φαντάζομαι). Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ακριβώς γιατί το κάνω. Η φίλη μου η Μαρία λέει πως τα μη θεματικά blogs δεν έχουν επιτυχία. Για αυτό κι εγώ δεν θα της πω ότι έφτιαξα το δικό μου μη θεματικό blog. Όχι. Θα περιμένω την επιτυχία και μετά θα της στείλω το θριαμβευτικό link. Εκτός αν -περιμένοντας την επιτυχία- μου έρθει θεία έμπνευση και το κάνω θεματικό το blog μου, στην οποία περίπτωση θα της στείλω το link ευχαριστώντας την για τη συμβουλή και υπενθυμίζοντάς της ότι όπως εγώ την ακούω έτσι πρέπει να με ακούει κι αυτή. Όλο και κάτι θα θέλω να της ζητήσω στο άμεσο μέλλον!

Αυτά προς το παρόν. Ώρα να γυρίσω στη δολειά.

Μάγια



Στιχάκι της ημέρας (γιατί έχουμε και βαθύτερες ανησυχίες):

Ο χρόνος πετάει
μα εγώ φτερά δεν έχω
Κι ακόμα και αν είχα
θα ήταν από κερί

(Αν αποτύχω ως συγγραφέας θα εκδόσω ημεροδείκτη τοίχου με τέτοιου τύπου στιχάκια πίσω από κάθε μέρα. Το παραπάνω θα είναι το στιχάκι της Πρωτοχρονιάς εννοείται)