Ο μονόλογος της κακούργας ζυγαριάς

Είμαι η ζυγαριά του μπάνιου σου. Επί χρόνια με μισούσες, παρόλα αυτά επί χρόνια με επισκεπτόσουν σχεδόν κάθε μέρα, σαν κακιά συνήθεια που δεν μπορείς να αποβάλεις. Κάποτε οι επισκέψεις σου ήταν γεμάτες αγωνία για να δεις αν έχασες ή αν έβαλες. Κάποτε τα λέγαμε ίσα και με 10 φορές την ημέρα. Τώρα υπάρχουν ακόμα και μέρες που δεν με πατάς. Ποτέ δεν το περίμενα ότι θα έφτανες σε αυτό το σημείο και μέχρι εδώ σε παραδέχομαι.

Πολλά έχουν αλλάξει τελευταία στη ζωή σου. Μάλλον όχι στη ζωή σου, αλλά στην ψυχή σου. Θα μου πεις "εσύ πού το ξέρεις;". Ε, τόσα χρόνια, σώμα με σώμα κάθε μέρα κάτι καταλαβαίνω από το πώς νιώθεις. Πολλές φορές δε ζυγίζω μόνο το σώμα σου, αλλά και την καρδιά σου.

Τα πράγματα αλλάζουν λοιπόν και είναι δύσκολο να δεχτεί κανείς αυτές τις αλλαγές. Όπως όταν παζαίνεις και όλοι σου λένε "πρόσεξε", "έχεις βάλει", "συνέχεια τρως", "εχεις γίνει βόδι" κι εσύ κοιτιέσαι στον καθρέφτη και δεν καταλαβαίνεις τι τους έπιασε όλους και ξαφνικά υπερβάλλουν. Οι ίδοι που κάποτε σε έπρηζαν να φας λίγο παραπάνω. Μέχρι που, μια ωραία μέρα σαν όλες τις άλλες, εκεί που μασουλάς και κοιτιέσαι στον καθρέφτη σε βλέπεις. Σε όλο σου τον όγκο και το μεγαλείο. Και λες, μα καλά, τόσο καιρό δεν έβλεπα; Κοιτούσες, αλλά δεν έβλεπες. Βλέπουμε μόνο όσα είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε ή όταν δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την αποδοχή. Ενδιάμεσο δεν υπάρχει. Και πονάει όπως και να ΄χει.

Έτσι και τώρα, παρόλο που δεν έχεις προβλήματα με τη ζυγαριά, που κανείς δε σε λέει βόδι, που βλέπεις τον εαυτό σου όπως είναι (έτσι δεν είναι...;) πάλι κοιτάς και δεν βλέπεις. Δε βλέπεις ότι δεν είσαι τίποτα από αυτά που θα ήθελες να είσαι, δε βλέπεις πως τσάμπα κηνυγούσες τα όνειρά σου, δε βλέπεις πως σιγά σιγά τα απαρνιέσαι γιατί κουράστηκες να τρέχεις από πίσω τους. Και ποιος σου είπε κυρία μου ότι τελείωσε το κυνηγητό; Πού το είδες γραμμένο ότι θα κρατήσει μερικά χρόνια και μετά θα τα πιάσεις τα γαμημένα τα όνειρά σου; Ε; Σου το εγγυήθηκε κανένας; Δεν το νομίζω. Με εγγυήσεις όλοι τρέχουν. Με εγγυήσεις όλοι υπομένουν τις δυσκολίες και γυρνάν και το άλλο μάγουλο. Τώρα θέλω κυρά μου να δω τη μαγκιά σου. Τώρα που συνειδητοποιείς σιγά σιγά ότι τσάμπα έτρεχες. Τώρα που μπορείς να τα παρατήσεις, να πάς για άλλα, ή να συνεχίσεις το τρέξιμο. Χωρίς εγγυήσεις επιτυχίας για τίποτα από τα τρία. Η μόνη εγγύηση είανι ότι θα το μετανιώσεις. Ό,τι κι αν κάνεις.

Έτσι είναι μικρή ανόητη. Τι νόμισες ότι είναι η ζωή, "ό,τι δίνεις, παίρνεις;". Μήπως ήλπιζες ότι θα πάρεις ακόμα παραπάνω από όσα έδωσες επειδή τα έδωσες απλόχερα; Χα! Κάτι τέτοια ακούω και γελάω. Αφελείς και ονειροπαρμένοι, εσείς τρώτε τα μούτρα σας πάντα. Ανόητα ανθρωπάκια, που πιστεύετε ότι αξίζετε κάτι. Η μόνη γραμμική σχέση σε αυτόν τον κόσμο είναι του φαγητού με το βάρος: Τρως θα παχύνεις. Βάζεις φερμουάρ, θα ρέψεις. Δε θέλω να ακούω ανοήσίες για καλούς μεταβολισμούς και δε συμμαζεύεται. Θέλω ξεκάθαρα πράγματα, σταράτα. Όλα τα άλλα στη ζωή είναι ζάρια και δε πα να βάλεις φερμουάρ στις επιθυμίες και στα θέλω σου, κάποια στιγμή θα επανέλθουν. Και δεν πάει να παίρνεις, να παίρνεις από τους άλλους, ίσως και να μη χορτάσεις ποτέ.

Για αυτό μ'αρέσει πού είμαι ζυγαριά. Ξέρω τι με περιμένει, ξέρω τι να περιμένω. Όταν βλέπω κάποιον νταβραντισμένο να με πλησιάζει προετοιμάζομαι για πίεση και πόνο. Όταν βλέπω κάποιον λεπτοκαμωμένο ξέρω ότι το έργο μου θα είναι ελαφρύ και μπορεί να κερδίσω και κανένα χαμόγελο. Απλά πράγματα.

Ενώ εσύ μικρή, δεν έχεις ιδέα. Δεν έχεις ιδέα αν τα πράγματα είναι όπως φαίνονται ή όπως νόμιζες χρόνια τώρα. Δεν έχεις ιδέα πότε θα αλλάξουν και για πότε θα βρεθείς να λυγίζεις από το βάρος.

Δεν έχεις όμως ιδέα και για το πότε -εκεί που θα είσαι κάτω- ξαφνικά θα φύγει το βάρος και θα ελαφρύνεις, θα ελαφρύνεις μέχρι που ίσως και να πετάξεις.

Και αυτό είναι που σε κάνει να τρέχεις ακόμα πίσω από άπιαστα όνειρα, να σηκώνεσαι κι ας λύγισες, να ελπίζεις ακόμα κι όταν κλαις, να ζυγίζεσαι ακόμη κι όταν είσαι σίγουρη ότι έχεις βάλει κιλά. Κι αυτό είναι που σε κάνει άνθρωπο. Ανόητη, μα άνθρωπο.