Ο μονόλογος του μισοτελειωμένου μονόλογου

Είμαι ένας από τους αμέτρητους -πλέον- μισοτελειωμένους μονολόγους σου. Δε θα σου αποκαλύψω ποιος ακριβώς είμαι γιατί φοβάμαι ότι θα σε προϊδεάσω αρνητικά. Δεν έχει σημασία άλλωστε, καθώς σου γράφω όχι ως μονάδα αλλά ως αντιπρόσωπος των απανταχού μισοτελειωμένων σου μονολόγων, όπου κι αν βρίσκονται:ειμαι η φωνή των "ευνοημένων" (τα εισαγωγικά δική μου προσθήκη. έχω τις αμφιβολίες μου καθώς υπήρξα ένας από αυτούς) που βρίσονται ακόμα σε κάποιο από τα συρτάρια σου και ελπίζουν ότι κάποια στιγμή θα τους τελειώσεις. Των ξενιτεμένων (που βρίσκονται στα συρτάρια στη δουλειά σου που άρχισες να τους γράφεις σε ώρες απίστευτης ανίας και πλέον ούτε θυμάσαι ότι καν ποτέ τους ξεκίνησες ή στο πατρικό σου όταν μετά από κάποια αλλαγή του χρόνου ορκίστηκες να στρώσεις τον κώλο σου και να γράφεις περισσότερο από δω και πέρα -υπόσχεση που κράτησε λίγο περισσότερο από το χρόνο πέψης της βασιλόπιτας.
Των παραπεταμένων (αυτοί μπορεί να βρίσκονται παντού: από τσέπες παντελονιών μέχρι και μη χρησιμοποιούμενα πια νεσσεσέρ. το ήξερες βρε αθεόφοβη ότι υπάρχει ένας μισοτελειωμένος μονόλογος- ακρίτης στο ντουλάπι με τα απορρυπαντικά; η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά...)
Και τέλος είμαι η φωνή των κανονικά και με το νόμο πεταμένων (που σε στιγμές ντεμέκ καλλιτεχνικής κατάθλιψης έσκισες και πέταξες στα σκουπίδια, ορκιζόμενη ότι δε θα ματαπιάσεις στυλό στα χέρια σου, γιατί είσαι μια ατάλαντη. δεν ξέρω αν είσαι ατάλαντη, πάντως φαφλατού και drama queen είσαι σίγουρα γιατί και στυλό ξαναέπιασες και έχεις να σταυρώσεις μονόλογο περίπου όσο καιρό έχεις να σταυρώσεις γκόμενο. πολύ δηλαδή.

στάλθηκα εδώ από τα αδέρφια μου, λοιπόν, για να σου δείξω ότι άπαξ και μας δημιούργησες υπάρχουμε ακόμη. είμαστε ζωντανοί οργανισμοί κατά μία έννοια και δεν πεθαίνουμε επειδή η αφεντιά σου βαρέθηκε στα μισά και πήγε για άλλα. έχουμε θέματα που μόνο εσύ μπορείς να λύσεις και μέχρι να τα λύσεις δε θα ησυχάσουμε. και κατ'επέκταση δε θα ησυχάσεις ούτε εσύ.

στάλθηκα εδώ με ερωτήματα γενικής και ειδικής φύσεως. εξηγούμαι και ξεκινώ με τις γενικές ερωτήσεις:
- έχεις ιδέα πόσοι είμαστε στο σύνολο; με μία πρόχειρη απογραφή μετρηθήκαμε γύρω στους 20, αλλά μπορεί να μας διαφεύγουν κάποιοι. αν- κατά καπποδίστρια- μας ενώσεις και με όλες τις κατά καιρούς μισοτελειωμένες σου ιστορίες κοντεύουμε να γίνουμε δήμος. εσύ άραγε ξέρεις;
- γιατί μας παράτησες στα κρύα του λουτρού; γιατί κάποιους τους τελείωσες και τους έβαλες πρώτη μούρη στο blog σου και εμάς όχι; (αν και μεταξύ μας σιγά το blog και σιγά το κοινό. δεν τρελαίνομαι κιόλας που θα είμαι το νέο πρωτοσέλιδο, αλλά θυσιάζομαι στο βωμό του συλλογικού συμφέροντος).
- έχεις σκοπό ποτέ να μας τελειώσεις; έστω κάποιους από εμας;(αυτη την ερώτηση τη μεταφέρω απλώς και μόνο επειδή μου ζητήθηκε από κάτι ονειροπόλους. εγώ είμαι αρκετά παλιός για να ξέρω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναασχοληθείς μαζί μας. όπως και με τους γκόμενους που παρατάς ξαφνικά και χωρίς εξήγηση. και είμαι σίγουρη πως παίρνεις κάποιου είδους ευχαρίστηση από το γεγονός ότι ίσως σε περιμένουν να γυρίσεις. όχι πλέον καλή μου. όχι όλοι.
- μα καλά, δε σου λείπουμε καθόλου; δεν είμαστε τα πνευματικά σου παιδιά, τα δημιουργήματά σου; τίποτα δεν αξίζουμε πια; (είδες, είμαστε όντως παιδιά σου, όλοι drama queens ανεξαιρέτως.

και περνάω στις ειδικές ερωτήσεις, από μεμονωμένους μονολόγους:
- θα ενδώσει στην κοινωνική πίεση η οπισθοδρομική ζαρτιέρα;
- θα αντικατασταθεί η διάφανη κουρτίνα;
- θα εκτιμηθεί (και καταναλωθεί επιτέλους) το παλιό κρασί;
- θα γεμίσει η άδεια κορνίζα;
- θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων το σουτιέν χωρίς μπανέλες;
- θα κάνει ποτέ μπάνιο η βρώμικη σβύστρα;
- θα επιβιώσει της καταιγίδας η αδιάβροχη ομπρέλα;
- θα βρεθεί μια συμβιβαστική λύση για τη φιλόζωη μυγοσκοτώστρα;

και η λίστα συνεχίζεται. όλοι αγωνιούμε για το μέλλον μας, βλέπεις. θέλουμε τουλάχιστον να μάθουμε το μέλλον που θα μπορούσαμε να έχουμε, αν ήσουν πιο τυπική πιο εργατική πιο αξιόπιστη. αν δε μας παρατούσες χωρίς λόγο και αιτία.

και τώρα ήρθε η ώρα να σου πω κι εγώ τα δικά μου. γιατί πολλά στα έχω μαζεμένα και δε θα ησυχάσω αν δε τα βγάλω από μέσα μου. θα με αφήσεις να μιλήσω επιτέλους ή θα μου κόψεις τη φωνή όπως πριν ένα χρόνο; μήπως φοβάσαι τι θα πω και τι θα σε κάνει αυτό να συνειδητοποιήσεις για τον εαυτό σου; ε καλά κάνεις και φοβάσαι.

γιατί, όπως όλοι οι τελειωμένοι μονόλογοί σου έχω την προοπτική να σου σπαράξω την καρδιά. να σε ξεγυμνώσω και να αφήσω εκτεθειμένη. έχεις τα κότσια να με αντιμετωπίσεις επιτέλους; ή θα με φιμώσεις ξανάς; έχεις το κουράγιο να με ακούσεις να ουρλιάζ...