Νίκησες

Νίκησες
Δε θέλω πια ν'αλλάξεις
Δε θέλω να μου λες πως μ'αγαπάς
Δε θέλω να φοβάσαι μη με χάσεις

Νίκησες
Δε θα ξαναφωνάξω
Ούτε θα κλάψω με λυγμούς
Τρέμοντας μη σε χάσω

Νίκησες
Μ'ακομα δεν το ξέρεις
Ούτε εγώ δεν ξέρω πώς να σου το πω
Κουράστηκα να προσπαθώ

Ο μονόλογος του μισοτελειωμένου μονόλογου

Είμαι ένας από τους αμέτρητους -πλέον- μισοτελειωμένους μονολόγους σου. Δε θα σου αποκαλύψω ποιος ακριβώς είμαι γιατί φοβάμαι ότι θα σε προϊδεάσω αρνητικά. Δεν έχει σημασία άλλωστε, καθώς σου γράφω όχι ως μονάδα αλλά ως αντιπρόσωπος των απανταχού μισοτελειωμένων σου μονολόγων, όπου κι αν βρίσκονται:ειμαι η φωνή των "ευνοημένων" (τα εισαγωγικά δική μου προσθήκη. έχω τις αμφιβολίες μου καθώς υπήρξα ένας από αυτούς) που βρίσονται ακόμα σε κάποιο από τα συρτάρια σου και ελπίζουν ότι κάποια στιγμή θα τους τελειώσεις. Των ξενιτεμένων (που βρίσκονται στα συρτάρια στη δουλειά σου που άρχισες να τους γράφεις σε ώρες απίστευτης ανίας και πλέον ούτε θυμάσαι ότι καν ποτέ τους ξεκίνησες ή στο πατρικό σου όταν μετά από κάποια αλλαγή του χρόνου ορκίστηκες να στρώσεις τον κώλο σου και να γράφεις περισσότερο από δω και πέρα -υπόσχεση που κράτησε λίγο περισσότερο από το χρόνο πέψης της βασιλόπιτας.
Των παραπεταμένων (αυτοί μπορεί να βρίσκονται παντού: από τσέπες παντελονιών μέχρι και μη χρησιμοποιούμενα πια νεσσεσέρ. το ήξερες βρε αθεόφοβη ότι υπάρχει ένας μισοτελειωμένος μονόλογος- ακρίτης στο ντουλάπι με τα απορρυπαντικά; η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά...)
Και τέλος είμαι η φωνή των κανονικά και με το νόμο πεταμένων (που σε στιγμές ντεμέκ καλλιτεχνικής κατάθλιψης έσκισες και πέταξες στα σκουπίδια, ορκιζόμενη ότι δε θα ματαπιάσεις στυλό στα χέρια σου, γιατί είσαι μια ατάλαντη. δεν ξέρω αν είσαι ατάλαντη, πάντως φαφλατού και drama queen είσαι σίγουρα γιατί και στυλό ξαναέπιασες και έχεις να σταυρώσεις μονόλογο περίπου όσο καιρό έχεις να σταυρώσεις γκόμενο. πολύ δηλαδή.

στάλθηκα εδώ από τα αδέρφια μου, λοιπόν, για να σου δείξω ότι άπαξ και μας δημιούργησες υπάρχουμε ακόμη. είμαστε ζωντανοί οργανισμοί κατά μία έννοια και δεν πεθαίνουμε επειδή η αφεντιά σου βαρέθηκε στα μισά και πήγε για άλλα. έχουμε θέματα που μόνο εσύ μπορείς να λύσεις και μέχρι να τα λύσεις δε θα ησυχάσουμε. και κατ'επέκταση δε θα ησυχάσεις ούτε εσύ.

στάλθηκα εδώ με ερωτήματα γενικής και ειδικής φύσεως. εξηγούμαι και ξεκινώ με τις γενικές ερωτήσεις:
- έχεις ιδέα πόσοι είμαστε στο σύνολο; με μία πρόχειρη απογραφή μετρηθήκαμε γύρω στους 20, αλλά μπορεί να μας διαφεύγουν κάποιοι. αν- κατά καπποδίστρια- μας ενώσεις και με όλες τις κατά καιρούς μισοτελειωμένες σου ιστορίες κοντεύουμε να γίνουμε δήμος. εσύ άραγε ξέρεις;
- γιατί μας παράτησες στα κρύα του λουτρού; γιατί κάποιους τους τελείωσες και τους έβαλες πρώτη μούρη στο blog σου και εμάς όχι; (αν και μεταξύ μας σιγά το blog και σιγά το κοινό. δεν τρελαίνομαι κιόλας που θα είμαι το νέο πρωτοσέλιδο, αλλά θυσιάζομαι στο βωμό του συλλογικού συμφέροντος).
- έχεις σκοπό ποτέ να μας τελειώσεις; έστω κάποιους από εμας;(αυτη την ερώτηση τη μεταφέρω απλώς και μόνο επειδή μου ζητήθηκε από κάτι ονειροπόλους. εγώ είμαι αρκετά παλιός για να ξέρω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναασχοληθείς μαζί μας. όπως και με τους γκόμενους που παρατάς ξαφνικά και χωρίς εξήγηση. και είμαι σίγουρη πως παίρνεις κάποιου είδους ευχαρίστηση από το γεγονός ότι ίσως σε περιμένουν να γυρίσεις. όχι πλέον καλή μου. όχι όλοι.
- μα καλά, δε σου λείπουμε καθόλου; δεν είμαστε τα πνευματικά σου παιδιά, τα δημιουργήματά σου; τίποτα δεν αξίζουμε πια; (είδες, είμαστε όντως παιδιά σου, όλοι drama queens ανεξαιρέτως.

και περνάω στις ειδικές ερωτήσεις, από μεμονωμένους μονολόγους:
- θα ενδώσει στην κοινωνική πίεση η οπισθοδρομική ζαρτιέρα;
- θα αντικατασταθεί η διάφανη κουρτίνα;
- θα εκτιμηθεί (και καταναλωθεί επιτέλους) το παλιό κρασί;
- θα γεμίσει η άδεια κορνίζα;
- θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων το σουτιέν χωρίς μπανέλες;
- θα κάνει ποτέ μπάνιο η βρώμικη σβύστρα;
- θα επιβιώσει της καταιγίδας η αδιάβροχη ομπρέλα;
- θα βρεθεί μια συμβιβαστική λύση για τη φιλόζωη μυγοσκοτώστρα;

και η λίστα συνεχίζεται. όλοι αγωνιούμε για το μέλλον μας, βλέπεις. θέλουμε τουλάχιστον να μάθουμε το μέλλον που θα μπορούσαμε να έχουμε, αν ήσουν πιο τυπική πιο εργατική πιο αξιόπιστη. αν δε μας παρατούσες χωρίς λόγο και αιτία.

και τώρα ήρθε η ώρα να σου πω κι εγώ τα δικά μου. γιατί πολλά στα έχω μαζεμένα και δε θα ησυχάσω αν δε τα βγάλω από μέσα μου. θα με αφήσεις να μιλήσω επιτέλους ή θα μου κόψεις τη φωνή όπως πριν ένα χρόνο; μήπως φοβάσαι τι θα πω και τι θα σε κάνει αυτό να συνειδητοποιήσεις για τον εαυτό σου; ε καλά κάνεις και φοβάσαι.

γιατί, όπως όλοι οι τελειωμένοι μονόλογοί σου έχω την προοπτική να σου σπαράξω την καρδιά. να σε ξεγυμνώσω και να αφήσω εκτεθειμένη. έχεις τα κότσια να με αντιμετωπίσεις επιτέλους; ή θα με φιμώσεις ξανάς; έχεις το κουράγιο να με ακούσεις να ουρλιάζ...

δείτε κι αυτό!

www.myspace.com/fakirmusic

Ο μονόλογος της κακούργας ζυγαριάς

Είμαι η ζυγαριά του μπάνιου σου. Επί χρόνια με μισούσες, παρόλα αυτά επί χρόνια με επισκεπτόσουν σχεδόν κάθε μέρα, σαν κακιά συνήθεια που δεν μπορείς να αποβάλεις. Κάποτε οι επισκέψεις σου ήταν γεμάτες αγωνία για να δεις αν έχασες ή αν έβαλες. Κάποτε τα λέγαμε ίσα και με 10 φορές την ημέρα. Τώρα υπάρχουν ακόμα και μέρες που δεν με πατάς. Ποτέ δεν το περίμενα ότι θα έφτανες σε αυτό το σημείο και μέχρι εδώ σε παραδέχομαι.

Πολλά έχουν αλλάξει τελευταία στη ζωή σου. Μάλλον όχι στη ζωή σου, αλλά στην ψυχή σου. Θα μου πεις "εσύ πού το ξέρεις;". Ε, τόσα χρόνια, σώμα με σώμα κάθε μέρα κάτι καταλαβαίνω από το πώς νιώθεις. Πολλές φορές δε ζυγίζω μόνο το σώμα σου, αλλά και την καρδιά σου.

Τα πράγματα αλλάζουν λοιπόν και είναι δύσκολο να δεχτεί κανείς αυτές τις αλλαγές. Όπως όταν παζαίνεις και όλοι σου λένε "πρόσεξε", "έχεις βάλει", "συνέχεια τρως", "εχεις γίνει βόδι" κι εσύ κοιτιέσαι στον καθρέφτη και δεν καταλαβαίνεις τι τους έπιασε όλους και ξαφνικά υπερβάλλουν. Οι ίδοι που κάποτε σε έπρηζαν να φας λίγο παραπάνω. Μέχρι που, μια ωραία μέρα σαν όλες τις άλλες, εκεί που μασουλάς και κοιτιέσαι στον καθρέφτη σε βλέπεις. Σε όλο σου τον όγκο και το μεγαλείο. Και λες, μα καλά, τόσο καιρό δεν έβλεπα; Κοιτούσες, αλλά δεν έβλεπες. Βλέπουμε μόνο όσα είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε ή όταν δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την αποδοχή. Ενδιάμεσο δεν υπάρχει. Και πονάει όπως και να ΄χει.

Έτσι και τώρα, παρόλο που δεν έχεις προβλήματα με τη ζυγαριά, που κανείς δε σε λέει βόδι, που βλέπεις τον εαυτό σου όπως είναι (έτσι δεν είναι...;) πάλι κοιτάς και δεν βλέπεις. Δε βλέπεις ότι δεν είσαι τίποτα από αυτά που θα ήθελες να είσαι, δε βλέπεις πως τσάμπα κηνυγούσες τα όνειρά σου, δε βλέπεις πως σιγά σιγά τα απαρνιέσαι γιατί κουράστηκες να τρέχεις από πίσω τους. Και ποιος σου είπε κυρία μου ότι τελείωσε το κυνηγητό; Πού το είδες γραμμένο ότι θα κρατήσει μερικά χρόνια και μετά θα τα πιάσεις τα γαμημένα τα όνειρά σου; Ε; Σου το εγγυήθηκε κανένας; Δεν το νομίζω. Με εγγυήσεις όλοι τρέχουν. Με εγγυήσεις όλοι υπομένουν τις δυσκολίες και γυρνάν και το άλλο μάγουλο. Τώρα θέλω κυρά μου να δω τη μαγκιά σου. Τώρα που συνειδητοποιείς σιγά σιγά ότι τσάμπα έτρεχες. Τώρα που μπορείς να τα παρατήσεις, να πάς για άλλα, ή να συνεχίσεις το τρέξιμο. Χωρίς εγγυήσεις επιτυχίας για τίποτα από τα τρία. Η μόνη εγγύηση είανι ότι θα το μετανιώσεις. Ό,τι κι αν κάνεις.

Έτσι είναι μικρή ανόητη. Τι νόμισες ότι είναι η ζωή, "ό,τι δίνεις, παίρνεις;". Μήπως ήλπιζες ότι θα πάρεις ακόμα παραπάνω από όσα έδωσες επειδή τα έδωσες απλόχερα; Χα! Κάτι τέτοια ακούω και γελάω. Αφελείς και ονειροπαρμένοι, εσείς τρώτε τα μούτρα σας πάντα. Ανόητα ανθρωπάκια, που πιστεύετε ότι αξίζετε κάτι. Η μόνη γραμμική σχέση σε αυτόν τον κόσμο είναι του φαγητού με το βάρος: Τρως θα παχύνεις. Βάζεις φερμουάρ, θα ρέψεις. Δε θέλω να ακούω ανοήσίες για καλούς μεταβολισμούς και δε συμμαζεύεται. Θέλω ξεκάθαρα πράγματα, σταράτα. Όλα τα άλλα στη ζωή είναι ζάρια και δε πα να βάλεις φερμουάρ στις επιθυμίες και στα θέλω σου, κάποια στιγμή θα επανέλθουν. Και δεν πάει να παίρνεις, να παίρνεις από τους άλλους, ίσως και να μη χορτάσεις ποτέ.

Για αυτό μ'αρέσει πού είμαι ζυγαριά. Ξέρω τι με περιμένει, ξέρω τι να περιμένω. Όταν βλέπω κάποιον νταβραντισμένο να με πλησιάζει προετοιμάζομαι για πίεση και πόνο. Όταν βλέπω κάποιον λεπτοκαμωμένο ξέρω ότι το έργο μου θα είναι ελαφρύ και μπορεί να κερδίσω και κανένα χαμόγελο. Απλά πράγματα.

Ενώ εσύ μικρή, δεν έχεις ιδέα. Δεν έχεις ιδέα αν τα πράγματα είναι όπως φαίνονται ή όπως νόμιζες χρόνια τώρα. Δεν έχεις ιδέα πότε θα αλλάξουν και για πότε θα βρεθείς να λυγίζεις από το βάρος.

Δεν έχεις όμως ιδέα και για το πότε -εκεί που θα είσαι κάτω- ξαφνικά θα φύγει το βάρος και θα ελαφρύνεις, θα ελαφρύνεις μέχρι που ίσως και να πετάξεις.

Και αυτό είναι που σε κάνει να τρέχεις ακόμα πίσω από άπιαστα όνειρα, να σηκώνεσαι κι ας λύγισες, να ελπίζεις ακόμα κι όταν κλαις, να ζυγίζεσαι ακόμη κι όταν είσαι σίγουρη ότι έχεις βάλει κιλά. Κι αυτό είναι που σε κάνει άνθρωπο. Ανόητη, μα άνθρωπο.

Επιτέλους...

....ξαναγράφω! Κι ας είναι απλώς για να πω μια καλησπέρα και να ευχαριστήσω όσους με θυμούνται, ακόμα και όταν χάνομαι από τα δικά τους μπλογκ. Είχα διάφορα θέματα να τακτοποιήσω, αλλά φαίνεται ότι τα πράγματα σιγά-σιγά γίνονται όπως τα θέλω, ύστερα από μήνες προσπάθειας και δυσκολιών. Άρχισα λοιπόν να επανακοινωνικοποιούμαι online και να ξαναγράφω. Σύντομα κι εδώ...

Ο μονόλογος του πουλιού που ξέχασε ότι μπορεί να πετάξει

Είμαι ένα πουλί και, σαν όλα τα πουλιά, πετάω. Αυτό μου 'μαθαν να κάνω από όταν βγήκα από το αυγό και αυτό κάνω. Δεν το σκέφτομαι και δεν το θεωρώ κατόρθωμα. Ή μάλλον δεν το θεωρούσα. Μέχρι που γνώρισα το δέντρο.

Πετούσα, που λες, αμέρημνος την περασμένη άνοιξη και είπα να ξαποστάσω λίγο. Βρέθηκα σε έναν κήπο και κάθισα στο κλαδί ενός μεγάλου δέντρου. Ήταν μεγάλο και επιβλητικό και -αν και με φόβιζε λίγο- χρειαζόμουν ξεκούραση και έτσι δειλά-δειλά κάθισα στην άκρη του μεγαλύτερου κλαδιού του. Αρχίσαμε να μιλάμε αμέσως, στη γλώσσα που μόνο δυο πλάσματα απαλλαγμένα από προσδοκίες ξέρουν να μιλούν. Δε θυμάμαι ακριβώς τι λέγαμε, σε εκείνη την πρώτη μας συνάντηση, ξέρω όμως ότι ένιωθα όμορφα και όταν καληνύχτησα το δέντρο ήξερα ότι θα επέστρεφα κάποια στιγμή. Όπως και ήξερα ότι θα το βρω εκεί, να με περιμένει.

Γύρισα ύστερα από μερικές μέρες. Οι ιστορίες του με συνέπαιρναν, δεν χόρταινα να το ακούω. Δεν είχα φανταστεί ποτέ πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος όταν δεν τον βλέπεις από ψηλά, όταν δεν είσαι σε συνεχή κίνηση. Δε φαντάστηκα ποτέ πόση δύναμη χαρακτήρα θέλει να βλέπεις τα πάντα να κινούνται γύρω σου κι εσύ να ξέρεις ότι έχεις ρίζες και κίνηση θα σήμαινε θάνατος. Δεν είχα αναλογιστεί την ομορφία που κρύβεται στις λεπτομέρειες. Σε ό,τι δεν μπορώ να δω από ψηλά.

Και οι δικές μου όμως ιστορίες σε συνέπαιρναν. Όλοι τα μέρη που είχα δει, όλα τα άτομα που είχα γνωρίσει, η ικανότητά μου να λέω "αντίο" ξέροντας πως μάλλον θα είναι το τελευταίο. Η αλλαγή και η κίνηση πάντα σήμαιναν κίνδυνο για σένα και ποτέ δεν είχες φανταστεί πως για κάποιον άλλον ήταν η καθημερινότητα και ο τρόπος ζωής του.

Συζητούσαμε για μέρες, χρόνια ή μήπως λεπτά; Ο χρόνος περνά διαφορετικά όταν είσαι ερωτευμένος. Και όσο άκουγα το δέντρο να μου μιλά για τη ζωή του, τόσο αποστρεφόμουν τη δική μου και σκεφτόμουν πως ίσως να υπάρχει και άλλος τρόπος για μένα, ίσως να μην είμαι υποχρεωμένος να πετάω για πάντα, ίσως-τελικά-να ανήκω στη γη. Και σιγά σιγά -ασυναίσθητα- άρχισα να μαδάω τα φτερά μου και αποφάσισα να μείνω εκεί με το δέντρο.

Και όσο οι μέρες περνούσαν, τόσο ξεχνούσα ποιος είμαι και από πού έρχομαι. Το δέντρο μου είχε γίνει τόσο απαραίτητο που φοβόμουν να πετάξω, γιατί ήξερα πως δεν μπορεί να με ακολουθήσει. Και σιγά σιγά ξέχασα ότι μπορώ να πετάξω.

Το δέντρο από τη μεριά του ξέχασε ότι έχει ρίζες. Κάποιες φορές μιλούσε σαν να είχε φτερά και δε μου πήγαινε καρδιά να του θυμήσω ότι δεν μπορεί να φύγει από το έδαφος. Κάποιες φορές παρασυτόμουν και ονειρευόμουν πως πετούσαμε μαζί και του έδειχνα τον κόσμο από ψηλά, τον κόσμο όπως τον έχω ζήσει. Μετά όμως ξυπνούσα και σκεφτόμουν λογικά. Εγώ μπορώ να ζήσω και στη γη, έλεγα. Είναι ο μόνος τρόπος να είμαστε μαζί και μόνο αυτό με νοιάζει.

Μέσα μου όμως ήξερα πως δεν είμαι φτιαγμένος για τη γη. Όσο και να μαδούσα τα φτερά μου, αυτά ξαναφύτρωναν και με έτρωγαν. Ήρθε μια μέρα που δεν μπορούσα πια να αγνοήσω ότι είχα φτερά. Κοίταξα γύρω μου, κοίταξα τον ουρανό και τότε θυμήθηκα. Θυμήθηκα πως έχω φτερά και πως μπορώ να πετάξω. Δεν είναι κατόρθωμα, έτσι γεννήθηκα. Χωρίς να πετάω δεν είμαι πουλί, δεν είμαι εγώ, είμαι κάποιος άλλος. Όπως και το δέντρο χωρίς τις ρίζες δεν είναι δέντρο, είναι ένα ξερό κλαδί που το παίρνει ο άνεμος από δω κι από κει.

Κι έτσι απλά, πέταξα μακριά. Χωρίς μεγάλους αποχαιρετισμούς. Χωρίς μεγάλα δράματα. Με τη γνώση ότι απλά δε γίνεται το πουλί να μένει στη γη, όπως δε γίνεται το δέντρο να πετάξει. Το δέντρο δάκρυσε καθώς έφευγα,ήταν βλέπεις ονειροπαρμένο και πίστευε ότι η αγάπη τα νικά όλα.

Εγώ είχα ήδη κλάψει αρκετά όταν κατάλαβα ότι ποτέ δε θα ξεφορτωθώ τα φτερά μου.

Ήρθε η άνοιξη!

Τα λουλούδια άνθισαν, τα δέντρα άνθισαν, ξύπνησαν και οι χελώνες μας από τη χειμερία νάρκη, ε νομίζω πως μπορώ να το πω με σιγουριά! (τουλάχιστον μέχρι να ξαναρχίσει ασταμάτητη βροχή! :Ρ)

Καλό μήνα σε όλους! :)